sábado, 7 de junio de 2008

Apoxiomenos

Obra: El apoxiomenos
Autor: Lisipo
Estilo: Griego, 2º periodo clásico
Fecha: Siglo IV a.C., primera mitad
Material: Copia en mármol de un original en bronce

En esta obra de Lisipo, realizada hacia el 325 a.C., se representa a un joven atleta limpiándose con el estrigilo o raspador el polvo y el aceite tras el combate. El personaje es Agias, un atleta y magnate del siglo V a.C. 
Un descendiente suyo encargó la realización de esta obra en bronce para un monumento que levantó en honor a sus antepasados; más tarde, mandó también hacer copias de mármol para dedicarlas en Delfos. Esta es la única copia que nos ha llegado. 
Entre sus características, hay dos que son interesantes. Es novedosa la relación entre la obra y el espacio: se ha roto definitivamente, no solo con la simetría que ya se había conseguido anteriormente, sino también con la frontalidad (privilegiar el punto de vista frontal). La obra está pensada para ser contemplada desde distintos puntos de vista. Su composición varía a medida que vamos dando la vuelta a su alrededor.
 
 
El canon de proporciones también ha variado. Se ha pasado de las siete cabezas de Policleto como modelo para la altura ideal del hombre a las ocho cabezas de altura en la figura humana de Lisipo; el hombre queda así más esbelto y alargado.
 
 
La postura es insólita: utiliza el contraposto pero forzado por la pierna de nuestra izquierda, que forma una línea diagonal. 
Es la obra más lograda de Lisipo. Se clasifica dentro del segundo momento de la escultura clásica griega. La representación de lo cotidiano se va imponiendo poco a poco en la escultura griega frente a lo heroico o lo divino más propio del periodo clásico de la escultura. Nos acercamos al siguiente periodo: el helenístico.
 

**************

Nesta obra de Lisipo, realizada cara ao 325 a.C., represéntase un novo atleta limpándose co estrixilo ou raspador o po e o aceite tras o combate. O personaxe é Agias, un atleta e magnate do século V a.C. 
Un descendente seu encargou a realización desta obra en bronce para un monumento que levantou en honra aos seus devanceiros; máis tarde, mandou tamén facer copias de mármore para dedicalas en Delfos. Esta é a única copia que nos chegou. 
Entre as súas características, hai dúas que son interesantes. É nova a relación entre a obra e o espazo: rompeuse definitivamente, non só coa simetría que xa se conseguiu anteriormente, senón tamén coa frontalidade (privilexiar o punto de vista frontal). A obra está pensada para ser contemplada desde distintos puntos de vista. A súa composición varía a medida que imos dando a volta ao seu redor. 
O canon de proporcións tamén variou. Pasouse das sete cabezas de Policleto como modelo para a altura ideal do home ás oito cabezas de altura na figura humana de Lisipo; o home queda así máis esvelto e alargado. 
A postura é insólita: utiliza o contraposto pero forzado pola perna da nosa esquerda, que forma unha liña diagonal. É a obra máis lograda de Lisipo. Clasifícase dentro do segundo momento da escultura clásica grega. A representación do cotián se vai impoñendo aos poucos na escultura grega fronte ao heroico ou o divino máis propio do período clásico da escultura. Achegámonos ao seguinte período: o helenístico.

No hay comentarios: