Obra: Casa Milà (La Pedrera)
Autor: Antonio Gaudí i Cornet (1852-1926)
Fecha: 1906-1910
Estilo: Modernismo
Material: Piedra caliza; hierro forjado en rejas de los balcones
Autor: Antonio Gaudí i Cornet (1852-1926)
Fecha: 1906-1910
Estilo: Modernismo
Material: Piedra caliza; hierro forjado en rejas de los balcones
Tiene seis plantas articuladas alrededor de dos patios interiores, uno circular y otro oval, además de un sótano, un desván y una azotea. Estructuralmente, son dos edificios adosados e independientes, cada uno con su propia puerta, comunicados únicamente en la planta baja.
La planta es de diseño libre, es decir, las paredes que dividen las habitaciones de los pisos no tienen función de sostén, por lo que el diseño de cada planta varía en cada piso. Las únicas paredes estructurales que hay son las de la escalera. Gaudí siempre dijo que si algún día el edificio pasaba a ser un hotel no habría ningún problema porque al carecer de paredes de carga se puede modificar la distribución de los pisos simplemente cambiando de lugar los tabiques o eliminándolos por completo.
Su estructura se basa en forjados de viguetas metálicas y bovedillas que se sustentan por jácenas (vigas gruesas) metálicas sobre pilares de ladrillo (la mayoría), de sillería o hierro.
La fachada que vemos es común a los dos edificios y presenta una estructura unitaria, aunque tiene tres partes. Cada una da a una calle: una al paseo de Gracia, otra a la calle Provenza, y la otra, tal vez la más conocida, hace chaflán, siguiendo el esquema del Ensanche proyectado por Cerdà. Pero como las tres presentan una continuidad formal y estilística, con su forma sinuosa y ondulada, parece una única roca modelada por las olas del mar. La fachada alabeada, con sus entrantes y salientes, dota de dinamismo al conjunto que parece estar en constante movimiento.
La fachada es sólo un revestimiento de piedra calcárea, no forma parte de la estructura del edificio, lo que permite un diseño y ornamentación de notable libertad.
Los 33 balcones son de hierro forjado, con una decoración de motivos abstractos y fitomorfos (formas de plantas) de algas marinas o plantas trepadoras. La parte superior está cubierta de azulejos blancos.
Las ventanas tienen diferentes estructuras, formas y tamaños, siendo más grandes las inferiores y más pequeñas las superiores pues reciben más luz.
En la azotea hay grandes salidas de escalera rematadas con la cruz gaudiniana de cuatro brazos, y chimeneas recubiertas de fragmentos de cerámica, con la apariencia de cabezas de guerreros protegidas por yelmos; son los elementos más famosos y singulares.
Gaudí dio a esta casa un alto simbolismo religioso. La fachada estaría rematada por un grupo escultórico con la Virgen del Rosario, pero, tras la Semana Trágica de 1909 en Barcelona, ya no se colocó. Todo este conjunto de características convierten al conjunto de la obra en una escultura de gran tamaño.
Vemos a Gaudí en su plenitud artística, con una gran libertad creativa y una enorme imaginación ornamental. Su gran riqueza estructural, de formas y volúmenes se aleja tanto de cualquier premisa clásica como de la rigidez racionalista que empezaba a darse en la arquitectura de comienzos del XX.
El modernismo es una corriente de renovación artística que se desarrolla a finales del siglo XIX y principios del XX y que afecta a todas las manifestaciones artísticas, desde la arquitectura, escultura o pintura, hasta el diseño: joyería, cristalería, cerámica, mobiliario. En cada país recibió nombres distintos: Art Nouveau (en Bélgica y Francia), Modern Style (en los países anglosajones), Jugendstil (en Alemania y países nórdicos), Liberty (en Italia). Todas las denominaciones hacen referencia al intento de crear un arte nuevo, joven, libre y moderno, que supusiera una ruptura con los estilos dominantes en la época. El modernismo es un arte burgués, muy caro, que intenta integrar en la arquitectura todo el arte y todas las artes. Es una corriente esencialmente decorativa, aunque posee soluciones arquitectónicas originales. Este movimiento utiliza las soluciones que la revolución del hierro y del cristal aportan a la arquitectura, aunque se sirve de la industria para la decoración de interiores y las forjas de las rejerías. La influencia del modernismo arquitectónico se deja sentir aún en la arquitectura actual.
************************
Obra: Casa Milà (La Pedrera)
Autor: Antonio Gaudí i Cornet (1852-1926)
Data: 1906-1910
Estilo: Modernismo
Material: pedra caliza; varandas de balcón de ferro forxado
Autor: Antonio Gaudí i Cornet (1852-1926)
Data: 1906-1910
Estilo: Modernismo
Material: pedra caliza; varandas de balcón de ferro forxado
A Casa Milà, tamén coñecida como La Pedrera («canteira» en catalán) é unha gran casa señorial construída en Barcelona a principios do século XX por Antonio Gaudí en nome da acomodada familia Milà y Segimo. A parte baixa do edificio destínase a tendas; a planta principal sería a residencia da familia, e o resto sería de aluguer, algo habitual na época.
Ten seis plantas articuladas en torno a dous patios interiores, un circular e outro ovalado, así como un soto, un faiado e unha terraza cuberta. Estruturalmente son dous edificios anexos e independentes, cada un con porta propia, comunicados só na planta baixa.
A planta é de deseño libre, é dicir, as paredes que dividen as estancias das plantas non teñen función de apoio, polo que o deseño de cada planta varía en cada andar. Os únicos muros estruturais que hai son os da escaleira. Gaudí sempre dixo que se algún día o edificio se convertese en hotel non habería problema porque ao carecer de muros de carga, a disposición das plantas pódese modificar simplemente movendo os tabiques ou suprimindoos por completo.
A súa estrutura baséase en forxados de viguetas metálicas e bóvedas que se apoian en vigas metálicas (vigas grosas) sobre alicerces de ladrillo (a maioría deles), sillería ou ferro.
Ten seis plantas articuladas en torno a dous patios interiores, un circular e outro ovalado, así como un soto, un faiado e unha terraza cuberta. Estruturalmente son dous edificios anexos e independentes, cada un con porta propia, comunicados só na planta baixa.
A planta é de deseño libre, é dicir, as paredes que dividen as estancias das plantas non teñen función de apoio, polo que o deseño de cada planta varía en cada andar. Os únicos muros estruturais que hai son os da escaleira. Gaudí sempre dixo que se algún día o edificio se convertese en hotel non habería problema porque ao carecer de muros de carga, a disposición das plantas pódese modificar simplemente movendo os tabiques ou suprimindoos por completo.
A súa estrutura baséase en forxados de viguetas metálicas e bóvedas que se apoian en vigas metálicas (vigas grosas) sobre alicerces de ladrillo (a maioría deles), sillería ou ferro.
A fachada que vemos é común a ambos os edificios e presenta unha estrutura unitaria, aínda que consta de tres partes. Cada unha dá a unha rúa: unha cara ao paseo de Gràcia, outra á rúa Provenza, e a outra, quizais a máis coñecida, ten un chaflán, seguindo o esquema do Ensanche deseñado por Cerdà. Pero como os tres presentan unha continuidade formal e estilística, coa súa forma sinuosa e ondulante, semella unha soa rocha modelada polas ondas do mar. A fachada deformada, cos seus rebaixes e saíntes, dálle dinamismo ao conxunto que parece estar en constante movemento.
A fachada é só un revestimento de pedra calcaria, non forma parte da estrutura do edificio, o que permite un deseño e ornamentación de notable liberdade.
Os 33 balcóns están feitos de ferro forxado, decorados con motivos abstractos e fitomorfos (similares ás plantas) de algas ou plantas trepadoras. A parte superior está cuberta de tellas brancas.
As fiestras teñen diferentes estruturas, formas e tamaños, sendo as inferiores máis grandes e as superiores máis pequenas ao recibir máis luz.
Na terraza hai grandes saídas de escaleiras rematadas coa cruz gaudiniana de catro brazos, e chemineas cubertas de fragmentos cerámicos, con aspecto de cabezas de guerreiros protexidas por cascos; son os elementos máis famosos e únicos.
Gaudí deulle a esta casa un alto simbolismo relixioso. A fachada estaría rematada por un grupo escultórico coa Virxe do Rosario, pero, despois da Semana Tráxica de 1909 en Barcelona, xa non foi colocada.Todo este conxunto de características fan da obra no seu conxunto unha gran escultura.
Vemos a Gaudí na súa plenitude artística, cunha gran liberdade creativa e unha enorme imaxinación ornamental. A súa gran riqueza estrutural de formas e volumes está lonxe de calquera premisa clásica así como da rixidez racionalista que comezaba a aparecer na arquitectura de principios do século XX.
O modernismo é unha corrente de renovación artística que se desenvolve a finais do século XIX e principios do XX e que afecta a todas as manifestacións artísticas, dende a arquitectura, a escultura ou a pintura, ata o deseño: xoiería, cristalería, cerámica, moble. En cada país recibiu diferentes nomes: Art Nouveau (en Bélxica e Francia), Estilo moderno (en países anglosaxóns), Jugendstil (en Alemaña e países nórdicos), Liberty (en Italia). Todos os nomes fan referencia ao intento de crear unha arte nova, nova, libre e moderna, que suporía unha ruptura cos estilos dominantes da época. O modernismo é unha arte burguesa moi cara que tenta integrar toda a arte e todas as artes na arquitectura. É unha tendencia esencialmente decorativa, aínda que conta con solucións arquitectónicas orixinais. Este movemento utiliza as solucións que a revolución do ferro e do vidro trouxo á arquitectura, aínda que utiliza a industria para a decoración de interiores e as forxas de ferraxes.
A fachada é só un revestimento de pedra calcaria, non forma parte da estrutura do edificio, o que permite un deseño e ornamentación de notable liberdade.
Os 33 balcóns están feitos de ferro forxado, decorados con motivos abstractos e fitomorfos (similares ás plantas) de algas ou plantas trepadoras. A parte superior está cuberta de tellas brancas.
As fiestras teñen diferentes estruturas, formas e tamaños, sendo as inferiores máis grandes e as superiores máis pequenas ao recibir máis luz.
Na terraza hai grandes saídas de escaleiras rematadas coa cruz gaudiniana de catro brazos, e chemineas cubertas de fragmentos cerámicos, con aspecto de cabezas de guerreiros protexidas por cascos; son os elementos máis famosos e únicos.
Gaudí deulle a esta casa un alto simbolismo relixioso. A fachada estaría rematada por un grupo escultórico coa Virxe do Rosario, pero, despois da Semana Tráxica de 1909 en Barcelona, xa non foi colocada.Todo este conxunto de características fan da obra no seu conxunto unha gran escultura.
Vemos a Gaudí na súa plenitude artística, cunha gran liberdade creativa e unha enorme imaxinación ornamental. A súa gran riqueza estrutural de formas e volumes está lonxe de calquera premisa clásica así como da rixidez racionalista que comezaba a aparecer na arquitectura de principios do século XX.
O modernismo é unha corrente de renovación artística que se desenvolve a finais do século XIX e principios do XX e que afecta a todas as manifestacións artísticas, dende a arquitectura, a escultura ou a pintura, ata o deseño: xoiería, cristalería, cerámica, moble. En cada país recibiu diferentes nomes: Art Nouveau (en Bélxica e Francia), Estilo moderno (en países anglosaxóns), Jugendstil (en Alemaña e países nórdicos), Liberty (en Italia). Todos os nomes fan referencia ao intento de crear unha arte nova, nova, libre e moderna, que suporía unha ruptura cos estilos dominantes da época. O modernismo é unha arte burguesa moi cara que tenta integrar toda a arte e todas as artes na arquitectura. É unha tendencia esencialmente decorativa, aínda que conta con solucións arquitectónicas orixinais. Este movemento utiliza as solucións que a revolución do ferro e do vidro trouxo á arquitectura, aínda que utiliza a industria para a decoración de interiores e as forxas de ferraxes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario