jueves, 10 de marzo de 2011

Juan de Villanueva: Museo del Prado

Obra: Fachada del Museo del Prado  
Autor: Juan de Villanueva y de Montes (1739 - 1811)  
Fecha: Proyectos entres 1785 y 1787  
Estilo: Neoclásico  
Material: Piedra y ladrillo
 
Como se puede ver al comentar la planta, el edificio es de forma alargada y terminado en sus extremos en dos alas de planta cuadrada. En el cuerpo central destaca en planta y en alzado el gran pórtico hexástilo con columnas toscanas orientado hacia el paseo del Prado realizado con piedra granítica. Encima se coloca el clásico entablamento pero con las formas alteradas: arquitrabe, cornisa y encima, en vez del tradicional frontón triángular o semicircular, sitúa el ático en forma rectangular adornado con un relieve. En él se ve una alegoría referente a Fernando VII como protector de las ciencias, las artes y la técnica.
La galería tiene dos plantas en altura. La inferior presenta unos ventanales profundos rematados con arcos de medio punto que se contraponen a unos nichos rectangulares decorados con estatuas. La superior presenta una galería con columnas jónicas que constrastan con la profundidad que producen los cristales de las ventanas. Las galerías pierden el carácter monumental de la fachada, pero ganan en ritmo y agilidad gracias a la secuencia de ventanales. Es un edificio muy racional en su disposición, a lo que contribuye también que el edifico no es muy alto.
En la actualidad hay un tercer piso retranqueado, pero es obra posterior.
El material empleado es el ladrillo y piedra de granito, el usado desde los Austrias en Madrid.
En la fachada se colocaron medallones, jarrones y esculturas alegóricas a las artes, obras de Mariano Salvatierra.
La primera reforma de la zona donde se encuentra el museo comenzó con Felipe II. En el XVII Felipe IV construyó en esta zona el Palacio del Buen Retiro para su residencia y solaz (de ahí el nombre), que se fue deteriorando con el tiempo. Hoy sólo nos queda de aquel palacio el Casón del Buen Retiro, el Salón del Reino (mucho tiempo Museo del Ejército), y los jardines del Retiro madrileño. 
El conde de Aranda, presidente del Consejo de Castilla, dentro de una mentalidad de la Ilustración, propuso en tiempos de Carlos III la urbanización del llamado paseo del “prado” de los monjes del monasterio de san Jerónimo. Pero también fue un plan de modernización científica, confeccionado a la medida del rey ilustrado y de su gabinete de intelectuales y artistas renovadores. Era un proyecto importante en torno al eje norte-sur de Madrid. Se trataba de colocar fuentes de tramo en tramo (fuentes actuales de Cibeles, Neptuno y Apolo) al mismo tiempo que se levantaban unos edificios significativos: Gabinete de Historia Natural (hoy museo del Prado), Observatorio astronómico y el Real jardín botánico, obras todas ellas de Juan de Villanueva.  
Fernando VII decidió cambiar de función al edificio y en 1819 se inauguraba discretamente el Museo Real de Pinturas.
 
***********************
Obra: Fachada do Museo do Prado
Autor: Juan de Villanueva y de Montes (1739 - 1811)
Data: Proxectos entre 1785 e 1787
Estilo: Neoclásico
Material: pedra e ladrillo
 
Como se aprecia ao comentar a planta, o edificio é alongado e remata nos seus extremos con dúas ás de forma cadrada. No corpo central destaca en planta e alzado o gran pórtico hexástilo con columnas toscanas orientado cara ao Paseo do Prado realizado con pedra granítica. Enriba colócase o entaboamento clásico pero con formas alteradas: arquitrabe, cornixa e encima, en lugar do tradicional frontón triangular ou semicircular, o faiado colócase de forma rectangular adornado cun relevo. Nel pódese ver unha alegoría referida a Fernando VII como protector das ciencias, das artes e da técnica.
A galería ten dous pisos de altura. A inferior presenta ventás profundas rematadas con arcos de medio punto que se apoian sobre nichos rectangulares decorados con estatuas. A superior presenta unha galería con columnas xónicas que contrastan coa profundidade que producen os cristais das fiestras. As galerías perden o carácter monumental da fachada, pero gañan en ritmo e axilidade grazas á secuencia de fiestras. É un edificio moi racional na súa disposición, o que tamén contribúe a que o edificio non sexa moi alto.
Actualmente hai un terceiro andar retrocedido, pero é unha obra posterior.
O material empregado é o ladrillo e a pedra de granito, o empregado dende os Austrias en Madrid.Na fachada colocáronse medallóns, vasos e esculturas alegóricas das artes, obras de Mariano Salvatierra.
A primeira reforma da zona onde se sitúa o museo comezou con Felipe II. No século XVII Felipe IV construíu nesta zona o Pazo do Buen Retiro para a súa residencia e relax (de aí o nome), que se vai deteriorando co paso do tempo. Daquel pazo só quedan hoxe o Casón do Buen Retiro, o Salón do Reino (durante moito tempo Museo do Exército), e os xardíns do Retiro de Madrid.
O Conde de Aranda, presidente do Consello de Castela, dentro dunha mentalidade ilustrada, propuxo en tempos de Carlos III a urbanización do denominado paseo do prado dos monxes do mosteiro de San Xerónimo. Pero tamén foi un plan de modernización científica, feito á medida para o rei ilustrado e o seu gabinete de intelectuais e artistas renovadores. Foi un proxecto importante arredor do eixo norte-sur de Madrid. Tratábase de colocar fontes sección a tramo (actuais fontes de Cibeles, Neptuno e Apolo) ao tempo que se ergueron edificios significativos: o Gabinete de Historia Natural (hoxe Museo do Prado), o Observatorio Astronómico e o Real Xardín Botánico. todas as obras de Juan de Villanueva.
Fernando VII decidiu cambiar a función do edificio e en 1819 inaugurouse discretamente o Real Museo de Pintura

No hay comentarios: