miércoles, 9 de marzo de 2011

Juan de Villanueva: Museo del Prado

.
Obra: Planta del Museo del Prado (Madrid) 
Autor: Juan de Villanueva y de Montes (1739-1811)  
Fecha: Proyectos entres 1785 y 1787  
Estilo: Neoclásico  
Material: Piedra y ladrillo 
 
La planta del museo del Prado presenta cinco espacios diferenciados adaptados según la función que desempeñan. El cuerpo central (A) está concebido como una basílica con cabecera absidial. Sería “un gran templo laico de la ciencia”. Está perpendicular al eje longitudinal. 
En esta parte se encuentra la fachada principal (B) del edificio. Tiene forma de un pórtico hexástilo toscano que sobresale del edificio. 
A derecha e izquierda se proyectan dos espacios estrechos y alargados (C) que tienen una función dinámica. Aquí se encuentran unas galerías venecianas llenas de ventanales. Están abovedadas en sus tramos centrales. 
En los lados norte y sur coloca unos espacios cuadrados que dan el sentido estático o de terminación al edificio. En la fachada sur (E) usa un modelo de palacio italiano con patio cuadrado y cerrado. Seis columnas corintias decoran esta fachada. En la fachada norte (D) proyecta una rotonda circular dentro del espacio cuadrado cubierta con una cúpula montada sobre ocho columnas jónicas. En esta fachada, la escalera daba acceso al segundo nivel, ya que el primero estaba cegado por la tierra de una ladera. Más tarde se rebajó este piso para poder entrar por el primer nivel. 
Como características que se observan en la planta podemos decir que es una construcción con volúmenes nítidos y geométricos, pero de gran sobriedad. El espacio exterior refleja la estructura interior. Predomina la horizontalidad; hay una armonía, proporción y equilibrio entre todas las partes, lo que hace al edifico plenamente neoclásico. Hay una disposición rigurosamente simétrica de los elementos arquitectónicos.
La obra comenzó a realizarse en 1785 en tiempos del rey Carlos III. En su origen fue proyectado para Gabinete de Historia Natural. Y estaba pensado dentro de un complejo urbanístico muy amplio, junto con el Observatorio astronómico (también proyectado por Villanueva) y el Jardín Botánico, todo ello inmerso junto a los jardines del Buen Retiro. 
Dentro de las dos líneas que hay en el neoclásico español, una más de tipo italiana, más en consonancia con las ideas barrocas, Villanueva se inclina por la otra línea, la que va más por lo funcional, más desnuda de decoración.
Pulsando sobre la planta se ve en mayor tamaño.
 
**********************
Obra: Plano do Museo do Prado (Madrid)
Autor: Juan de Villanueva y de Montes (1739-1811)
Data: Proxectos entre 1785 e 1787
Estilo: Neoclásico
Material: Pedra e ladrillo
 
A planta baixa do Museo do Prado presenta cinco espazos diferenciados adaptados segundo a función que desempeñan. O corpo central (A) concíbese como unha basílica con cabeza absidal. Sería "un gran templo secular da ciencia". É perpendicular ao eixe lonxitudinal.
Nesta parte atópase a fachada principal (B) do edificio. Ten forma de pórtico hexástilo toscano que sobresae do edificio.
Á dereita e á esquerda proxéctanse dous espazos estreitos e alongados (C) que teñen unha función dinámica. Aquí tes algunhas galerías venecianas cheas de fiestras. Están abovedados nos seus tramos centrais.
Nos lados norte e sur sitúa uns espazos cadrados que dan ao edificio un sentido estático ou acabado. Na fachada sur (E) utiliza un modelo de pazo italiano con patio cadrado e pechado. Seis columnas corintias decoran esta fachada. Na fachada norte (D) proxecta unha rotonda circular dentro do espazo cadrado cuberto cunha cúpula montada sobre oito columnas xónicas. Nesta fachada as escaleiras daban acceso ao segundo nivel, xa que o primeiro estaba cegado pola terra dunha ladeira. Posteriormente rebaixouse este piso para poder entrar polo primeiro nivel.
Como características que se poden observar na planta, podemos dicir que se trata dunha construción de volumes claros e xeométricos, pero de gran sobriedade. O espazo exterior reflicte a estrutura interior. Predomina a horizontalidade; existe harmonía, proporción e equilibrio entre todas as partes, o que fai que o edificio sexa totalmente neoclásico. Hai unha disposición rigorosamente simétrica dos elementos arquitectónicos.
Os traballos comezaron a realizarse en 1785 en tempos do rei Carlos III. Orixinalmente foi proxectado para o Gabinete de Historia Natural. E foi proxectado dentro dun complexo urbano moi amplo, xunto co Observatorio Astronómico (tamén deseñado por Villanueva) e o Xardín Botánico, todos inmersos xunto aos xardíns do Buen Retiro.
Dentro das dúas liñas que existen no neoclásico español, unha máis de tipo italiano, máis acorde coas ideas barrocas, Villanueva inclinouse pola outra liña, a que vai máis polo funcional, máis espida de decoración. 
Facendo clic na planta vese en tamaño maior. 

1 comentario:

Patricia dijo...

Te doi mil gracias por haber colgado esta entrada, por que me he vuelto loca hasta que he dado con esto que lo necesitaba para una ficha de arte.
Buena entrada, un saludo.